Koniec.... spacerowania w mękach ?

Pragnę Wam z radością ogłosić koniec moich koszmarów spacerowych z Olą. Jakiś czas temu pisałam Wam o terrorze wózkowym, który moja córka stosowała wobec swojej matki. Gardziła spacerami, jeśli tylko wózek pchała jej rodzicielka. Tych, którzy jeszcze nie mieli okazji o tym przeczytać - zapraszam TU. 

Nie mam pojęcia czy moja kochana Olencja w tajemnicy przede mną nauczyła się czytać i po lekturze wpisu "Terror wózkowy" postanowiła utrzeć mi nosa, czy może po prostu wkroczyła w wiek, w którym siedzenie w jadącym wózku i podziwianie wszystkich mijanych obiektów jest dla niej wielką frajdą. A może zadziałała moja konsekwencja w odmawianiu Oli noszenia na rękach.... ? 

Z czysto zdroworozsądkowych powodów wykluczam opcję pierwszą. Poza tym niedawno miałam okazję przeczytać w pewnym poradniku, że dzieci w wieku około 13 miesięcy zaczynają doceniać przejażdżki samochodem i spacery w wózku. Dzieje się tak dlatego, że zaczynają interesować się wszystkim wokoło, mając jednocześnie "gdzieś" całą resztę. W tym wieku, dzieci stają się podobno egocentryczne. Nie zwracają uwagi na osobę, która pcha wózek, z wyjątkiem okazania niezadowolenia, kiedy wózek zatrzyma się, choćby na chwilę. Jak na razie mogę potwierdzić tą teorię i powiem szczerze, że mi takie zachowanie Oli bardzo się podoba.

W tym tygodniu na spacery chodziłyśmy codziennie. :) To wyjątek  bo zwykle obowiązki zawodowe mi na to nie pozwalają. Za każdym razem było bardzo miło. Pogoda dopisywała, Ola siedziała w wózeczku oglądając się z zaciekawieniem za każdym rowerem, samochodem, pieskiem, kotkiem, dzidzią w wózku. Ja rozkoszowałam się promieniami słońca i tym czasem - tylko dla mnie i dla niej. Nie było wigibasów, płaczu, hymnu Barcelony, ani biegu na wytrzymałość, byleby jak najszybciej być w domu. Wręcz przeciwnie - było błogo, spacerowałyśmy powoli, zatrzymując się przy każdym obiekcie, który zaciekawił moją małą podróżniczkę. Bujałyśmy się na huśtawkach, odwiedziłyśmy kaczuszki. Zabrałam nawet Olę do mojej ulubionej lodziarni, a potem siedziałyśmy sobie na ławeczce zajadając się pysznymi lodami (Ola głównie wafelkiem). Nie miałyśmy po co spieszyć się do domu.... tak było nam dobrze. Gdy znudziło nam się jeżdżenie po parku, zmieniałyśmy miejscówkę na babciny ogródek lub bibliotekę gdzie pracuje druga babcia. Te przejażdżki zeszłotygodniowe trwały po 3-4 godziny, choć dla mnie mogłyby trwać i cały dzień.... w końcu jednak trzeba było wrócić do domu, by zająć się obiadkiem, praniem, pracą.

Na ile ta zmiana zachowania mojej Fasolci jest zasługą konsekwentnego odmawiania jej noszenia na rękach, a na ile tego, że weszła w kolejny etap rozwoju - nie wiem. Cieszę się z niej ogromnie i jestem dumna, że moja córeczka jest coraz bardziej kumata i milsza "w obsłudze". Zdaję sobie sprawę z tego, że przed nami jeszcze nie jedna przeszkoda na tej wyboistej drodze wychowywania, ale jedną już pokonałyśmy, więc kolejne, jakoś mniej straszne się wydają.
Spacery są teraz dla nas radością, najlepszym sposobem na wspólne spędzanie czasu i odkrywania świata.

Ola mówi "da-da" już od jakiegoś czasu, jednak nigdy sylaby te nie były przez nią wypowiadane z taką prośbą w głosie :) Od samego rana, kiedy tylko jej główka odklei się od poduszki powtarza jak mantrę "da-da, da-da, da-da" i tak bez końca. Jak tylko widzi buty (nie ważne czy moje, czy swoje), od razu próbuje założyć je na nóżkę, albo prosi o to mnie. Po czym biegnie w nich do drzwi, albo pokazuje na okno i dalej powtarza swoje "da-da"....  Ach... kocham to!!!! :)

Poniżej możecie pooglądać fotki z naszych ostatnich spacerowych wojaży:

i pomyśleć, że ten stary rowerek bez oczek podbił serce Olki.... :)