Niedoceniane szczęście

Źródło

Jestem matką zdrowej dziewczynki i życzę sobie, żeby to się nigdy nie zmieniło. Nie sieję w głowie czarnych scenariuszy. Nie zastanawiam się "co by było gdyby?". Po prostu dbam o to co mam. Pielęgnuję najlepiej jak potrafię starając się przy tym zachować zdrowy rozsądek.

Przyznaję, że często zapominam się cieszyć ze szczęścia jakie przypadło mi w udziale. Traktujemy zdrowie, życie, pieniądze jako coś co należy się bezwarunkowo, każdemu, zawsze, nieprzerwanie. Ich ulotność, kruchość, niepewność doceniamy najczęściej dopiero gdy odczujemy ich brak. 

Nie trzeba wiele. Czasem wizyta w szpitalu lub tragedia która spotkała kogoś z znajomego wystarczą abyśmy poczuli, jak wiele można stracić. Na co dzień nie myśli się o wypadkach, nieuleczalnych chorobach, o śmierci. Na co dzień siedząc przed ekranem komputera w ciepłych kapciach, popijając herbatkę nie myślisz, że to o czym czytasz może kiedyś dotknąć Twoje dziecko, Twoją rodzinę, Ciebie. 

Decydując się na lekturę artykułu pt. "Kiedy dzieci czekają na śmierć", wiedziałam, że tym samym funduję sobie mokre oczy i temat do myślenia.  Już samo użycie w jednym zdaniu słów "śmierć" i "dziecko" wywołuje we chęć zaprotestowania. Nie ma dla mnie większej tragedii niż cierpienie małego człowieka. Powolne ulatywanie życia z kogoś, kto przecież dopiero je dostał i nie miał nawet szansy sprawdzić jakie ono może być piękne. Dzieciństwo to odpowiedni moment na zabawy w piaskownicy, wygłupy i poznawania świata, a nie czas na umieranie i rozmowy o śmierci.

Tak nie powinno to wyglądać, choć czasem niestety musi. 

W telewizji trąbią o prawie dzieci do eutanazji, a ty układając klocki z tryskającą zdrowiem córką przeklinasz w myślach rodziców, którzy wywalczyli szybszą śmierć dla swoich dzieci. Oskarżasz o chcą się pozbycia się problemu, źródła niezliczonych wydatków i wyrzeczeń. Pukasz się w czoło, bo jak to możliwe, że można chcieć szybszego odejścia kogoś kogo się kocha. Jak można nie walczyć do ostatniego oddechu?!

A potem dociera do ciebie myśl, że może właśnie oni kochają na tyle mocno aby pozwolić dziecku odejść? 

Nagminnie oceniamy ludzi, których nie znamy z decyzji podjętych w sytuacjach, w których nigdy nie byliśmy. Tak łatwo nam przychodzą przez gardło stwierdzenia: "ja nigdy", "ja zawsze". Jakbyśmy wykupili bezterminowy abonament na zdrowie swoje, rodziców i dzieci. Jakbyśmy szczęście posiedli na własność. 

Jeśli nie musisz decydować, czy podłączyć wątłe ciałko syna do respiratora, albo czy pozwolić na kolejną chemioterapię i jej skutki uboczne to tak naprawdę wszystko co myślisz jest tylko nic nieznaczącą teorią. 

Mam wrażenie, że za często zajmujemy się dyskutowaniem, kto jest za, a kto przeciw. Nie ważne, czy chodzi o aborcję, eutanazję, czy gender. Za bardzo skupiamy się na samym temacie, haśle, definicji, a za mało na ludziach których dotyczą te realne problemy. Bombardujemy się argumentami, próbujemy dowieść swoich racji. Tracimy czas na przekonywanie się nawzajem, że "czarne jest czarne, a białe jest białe". Przecież wszyscy dziś jesteśmy filozofami. 

Zamiast, więc przekonywać się nawzajem, że eutanazja (kogokolwiek) jest zła lub dobra może po prostu zróbmy coś, żeby ostatnie chwile nie były tymi najgorszymi. Jeśli nie masz pomysłu jak mógłbyś się pomóc, wejdź na stronę Gdyńskiego Hospicjum dla dzieci i przy okazji rozliczania PITa przekaż na jego budowę 1 % swojego podatku.