Bliżej

Rzadko kiedy jestem tak blisko natury. Tak wiele tu gatunków zwierząt, z którymi od lat mam na pieńku, że nawet nie chcę o tym myśleć. Skaczące miedzy moimi bosymi stopami ropuchy i obślizgłe żaby, o trochę milszej aparycji. Komary, kleszcze, które tylko czyhają na moje wyjście z domku, aby zrobić sobie na mym ciele popijawę, która zazwyczaj okazuje się być ich ostatnią.

Ach…gdyby ktoś policzył te wszystkie zawały o które przyprawiły mnie dyndające przed moim nosem pająki, wielkości dłoni, no może palca, ale paznokcia… Wszystkie one oczy miały ogromne, patrzyły na mnie wzrokiem mówiącym „tylko mnie zabij, a w nocy naśle na ciebie moich kumpli”…  Najczęściej nie ryzykowałam nieprzespanej nocy, więc rezygnowałam ze śniadania na tarasie i bunkrowałam się w domku na tydzień. Nie cierpię pająków! Wiem, że są pożyteczne, bo zjadają wkurzające muchy i jeszcze bardziej wkurzające komary, ale to nie usprawiedliwia ich długich owłosionych nóg, wielkiego odwłoka i paskudnych patrzących na mnie oczek…. czy one naprawdę nie mogą przypominać biedronki, albo chociaż mrówki?

Poza tym: ćmy, chrabąszcze, ważki, osy i końskie muchy – jeśli nie chcecie mieć do czynienia ze mną lub z najnowszym numerem „Gali”, „Party” lub „Grazii” stanowczo powinnyście zmienić image i sposób bycia.

Tak naprawdę, to one powinny mnie nie lubić, nie tolerować, bo to w końcu ja jestem większa i bardziej niebezpieczna. Staram się unikać tych wszystkich żyjątek, schodzić im z drogi. Ale one są tu u siebie, a ja jestem ich gościem, albo raczej intruzem. Hałas robię wrzeszcząc na ich widok, nieświadomie włażę na ich terytorium, niszczę ich kryjówki, zrywam pajęczyny – kilkugodzinną pracę ich owłosionych nóżek. Niesprawiedliwa dla nich jestem. Oceniam inaczej niż ludzi, po wyglądzie, nie daję im szansy, by zrozumieć, polubić, docenić ich rolę w przyrodzie. Są inne, brzydkie i musza zginąć. Nie pasują do mojego poukładanego świata. Nie są miłe dla oka, nie są przyjemne w dotyku i boję się ich samej obecności – to wszystko je dyskwalifikuje jako towarzyszy mojego życia. Smutne to trochę, bo kiedyś człowiek na widok tych małych paskudztw nie wzruszał nawet ramionami, żył obok i nie dbał o to, ile pająków siedzi mu aktualnie na włosach.

Przyznaję się bez bicia, do tego, że kilka z tych małych, brzydkich choć może pożytecznych stworzeń uśmierciłam w obronie własnej…. Wstydzę się tego strasznie, szczególnie przez wzgląd na Olę. To dzięki niej staram się od nowa oswajać z naturą. Przy niej udaję, że nie boję się małej skaczącej żaby. Zatrzymuję się, zaciskam zęby i wskazującym paluchem pokazuję jej: „Zobacz Olu to jest żabka”. Wzdrygam się widząc w myślach jak wskakuje mi na bosą nogę swym obślizgłym zimnym ciałem. Wiem jednak, że muszę być twarda, bo zarażę córkę strachem. Nie krzyczę w panice, gdy Ola wkłada głowę pomiędzy szczebelki tarasu, które poprzeplatane są pajęczą nicią. Wiem, że tam gdzieś może być pająk, a jednak pozwalam jej się do nich zbliżyć, poznać. Nie chcę, by przeze mnie nauczyła się ich bać. Ona nie ocenia zwierząt po futerku, po mordce, paszczy, odwłoku. Dla niej to co nowe jest piękne i ciekawe. Nie depcze, nie zgniata, tylko dlatego, że jej się nie podoba.

Od kilku dni sprawdzam więc swą wytrzymałość organizując pikniki na trawie, wchodząc po pas w zboże, spacerując w dzikich chaszczach. Delikatnym ruchem zrzucam ze spodni kolejnego owada i idę dalej. Robię to dla niej, by wiedziała, że przyroda otaczająca nas tu z każdej strony jest czymś naturalnym, że każde napotkane przez nią stworzenie jest jej częścią.

W te wakacje natura postanowiła z nas zadrwić bezczelnie, bo woda z kranu raz leci, raz nie leci, a i energia elektryczna też płatać figle lubi (w domku letniskowym w Borzechowie). Łapiemy więc wodę w wiaderka i miski. Pomywamy, albo jemy na jednorazówkach. Kąpiemy się w jeziorze, a gdyby padał deszcz, to pewnie mylibyśmy nasze zmęczone upałem ciała w jego ciepłych letnich strugach. Ale dzięki temu jeszcze bardziej oswajamy się z naturą, doceniamy jej przewagę nad nami, jej wyższość dostrzegamy.  Uczymy się szanować jej dary.

Czerpiemy więc pełnymi garściami z atrakcji, które nam tu  funduje przyroda. Nie narzekamy na niewygody, bo paradoksalnie są one miłą odskocznią od nudnej i wygodnej codzienności. Nie szkoda nam czasu by zrywać pole kwiaty, zbierać szyszki do wiaderka, wąchać powietrze nasycone aromatem iglastych drzew. Poranne wstawanie umilają nam świergot ptaszków, a śniadanie jedzone na tarasie przy akompaniamencie szumu liści na wietrze nigdy nie wydawało się smaczniejsze. Tak rzadko możemy być razem, tak blisko siebie. Bez tych wszystkich niepotrzebnych dodatków, bez grającego bez celu telewizora, bez Internetu wszędzie i zawsze. Tak bardzo nie docenia człowiek ciszy, sam na sam z własnymi myślami, tych wszystkich wygód, które na co dzień zawsze dostępne.

I wręcz przeciwnie, my zamiast uciekać w popłochu od tego mało komfortowego życia, wracamy tam za dni kilka. Po krótkim pobycie w domu w celu załatwienia spraw remontowych, znów wrócimy do naszej drewnianej chałupki, z przerwami w dostawach wody i prądu, do komarów, żab i ważek, by być bliżej. 

Uciekinierka z kadru...

Ola buszująca w zbożu

kombinezon Oli - George (używany, kupiony kilka lat temu)

gumowe buciki typu Crocs - CCC

polarowy kocyk - IKEA

materiałowe warzywka - IKEA (świetna zabawka, polecamy 19,99 zł!)