Wrzesień miesiącem zarazy

Roztkliwiają się ludziska - idzie piękna polska złota jesień. W żadnym innym kraju takiej pięknej nie ma. W sklepach nowe kolekcje ubrań w kolorach zgniłego jabłka, liście z drzew spadają, wszyscy nagle kochają deszczowe popołudnia i wieczory przy gorącej herbatce. Trendsetterzy migusiem zrzucają z nóg sandały z resztkami piasku z nad morza, wkładają kalosze i czekają na większe opady.

A ja już mam ochotę zawetować tą porę roku, zanim jeszcze na dobre się rozpanoszyła. Na każdym kroku słyszę kichanie, kaszlenie i smarkanie. Letnia opalenizna została zastąpiona przez czerwone nozdrza i gile po pas. Zamiast okularów przeciwsłonecznych ludziska noszą przy sobie zapas chusteczek higienicznych. Głowa pęka, w kościach łamie, gardło drapie, oczy łzawią. Założę się, że rekordy popularności biją teraz w Google hasła: "jak pokonać przeziębienie", "ile trwa katar", "domowe sposoby na ból gardła, kaszel itp", "objawy grypy", "czy ja umieram".

W Chinach albo Japonii połowa społeczeństwa nie wyszłaby już z domu bez maseczki. A teraz pomyślcie do jakiego lekarza skierowaliby Was, gdybyście przyszli do pracy w czymś takim na twarzy, co by się nie zarazić, albo nie zarażać. Szoook. Czuję, że bylibyście gwiazdą facebooka, instagrama, naszej-klasy i wieczornej Panoramy. W Polsce jak się nie ma gorączki, to się chodzi do pracy i szkoły Panowie i Panie. Bez maseczki za to z zapasem tabletek, saszetek, sprayów i papieru toaletowego. Nie ma co się nad sobą użalać, nie ma co się martwić zdrowymi. Oni i tak w końcu będą przecież chorzy. Przez nas, sąsiada, czy męża, nie ważne. Na nich też przyjdzie czas. A jak ktoś nie lubi nowoczesnych medykamentów to zawsze może zrobić sobie syrop z cebuli, gardło wypłukać solą, łyknąć sobie mleko z czosnkiem i miodem. Ot i za 2 tygodnie przeziębienie, koleżanki i chłopak zniknie jak ręką odjął. A w pożegnalnym prezencie dostaniesz od nich roczny zapas pasty do zębów, kilogram soli i opakowanie tic taców. 

Właśnie jestem chora (jakbym dawno nie była, nie?). Czuję się jak wyjęta z magla. Nie dość, że mi głos odebrało, to jeszcze oczy mi teraz jakieś paskudztwo zaatakowało. Łzawią, ropieją i mają bardzo modny jesienią kolor czerwony. Bogu dzięki, że słuch mam jeszcze dobry 

Gdybym była filozofem, pomyślałabym, że to znak, by więcej słuchać, a mniej mówić. Jako nauczyciel mogłabym przypuszczać, że to klątwa uczniowska (ślepy, niemy nauczyciel to chyba wymarzony nauczyciel,co nie?). Najbardziej jednak przychyliłabym się do tezy, że mój osobisty małżonek podczas snu zbyt intensywnie nachuchał mi na twarz, a Ola za głęboko wsadziła palec w oko. Nie wykluczone jest  też podtrucie przez teściową. ;) 

To jest nic! To się da znieść, przeżyć, wytrzymać. To nie to, co "choroba chłopa". Albowiem zaprawdę powiadam Wam, nie wymyślono jeszcze jednostki chorobowej straszliwszej i siejącej większą panikę wśród mężczyzn i ich kobiet, jak "choroba chłopa". To nie jest nawet choroba, to tak na prawdę (jak twierdzi oni sami) jest już agonia. Oni cierpią, przechodzą męczarnie i bóle gorsze od tych porodowych. Jak po raz 10 w ciągu 2 godzin słyszę pytanie z ust małżonka mego: " Czy ja umrę?", to sama nie wiem, czy lecieć po księdza, egzorcystę, notariusza, jego mamę, czy dać mu jeszcze szansę i podać Smectę i Paracetamol. Dałaś się nabrać kobito na to podchwytliwe "na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie", to teraz cierp! Nawiasem mówiąc już wiem, że ten kto wymyślał słowa przysięgi małżeńskiej na bank był facetem. 

No cóż. Będę próbować go ratować, wyrwać z rąk kostuchy. Może jeszcze będzie kiedyś z niego jakiś pożytek. Przynoszę tabletki, namawiam, że jeszcze jest dla niego nadzieja. Tłumaczę, że na jego męki patrzeć już nie mogę. Zgadza się wziąć tabletkę. Z trudem podnosi się do pozycji półsiedzącej, drżącą, jak witka na wietrze ręką łapie za szklankę z wodą. Wpycha do ust tabletkę i z odrazą połyka. "Czy to pomoże?" - słyszę. Powiedziałam, że daje mu dwa dni, albo mu przejdzie (i ja nie zwariuję), albo pójdę prosić o ostatnie namaszczenie dla niego i siebie przy okazji. 

Zdążyłam pójść do pracy i wrócić, a mój męczennik dalej leży, śpi, albo w najlepszym wypadku jęczy. I wierzcie mi lub nie, ale będąc poza domem nie straciłam kompletnie nic z jego chorowania. Dostawałam bowiem relację smsową o jego stanie zdrowia. Od niego samego oczywiście, choć wcale takiej usługi nie zamawiałam. 

Mijają kolejne godziny. Tabletki nie pomagają. Na nic paracetamol, nurofen, aspiryna. Podejrzewam, że i morfina byłaby za słaba na te bóle. Łzy płynął mi po policzkach, trochę z bezsilności, ale przede wszystkim przez to zapalenie spojówek. 

No, albo w te, albo wewte. Przed jakąś godziną coś jakby się ruszyło, poprosił mnie o ostatni posiłek. Właściwie to napisał do mnie wiadomość tekstową z pokoju obok. Zażyczył sobie chleba z solą i kawę. 0_o 

Dostał gorzką herbatę i chleb z masłem. Niezadowolony z modyfikacji swojego zamówienie powiedział, że "sobie nagrabiłam".

 Jak myślicie? Będzie żył? Liczę, że skoro ma zachcianki i dość siły by odpowiedzieć  mi czymś więcej niż stęknięciem to chyba jest nadzieja, co nie? 

Liczę na wsparcie i wyrazy współczucia. Z kondolencjami się jeszcze wstrzymajcie. Tymczasem ja szybciutko sprawdzę sobie w google ile trwa choroba u facetów i czy są jakieś zakłady przymusowego leczenia dla hipochondryków. A potem szybciutko spać, bo nigdy nie wiadomo czy jutrzejszy dzień przyniesie: katar, czy złamany paznokieć....

Stare polskie przysłowie mówi, że : http://demotywatory.pl/3409083/and;Chory-chlop-w-chalupie  ;)