Dobre matki wracają do pracy, czy zostają z dziećmi w domu?

zdjęcie STĄD

Dobre matki zostają z dziećmi w domu, ale te lepsze po urlopie wychowawczym wracają do pracy. Ambitne matki chcą się rozwijać, nie zapominając, że oprócz tego, że są Matkami, są także kobietami, indywidualnymi jednostkami z marzeniami, celami, planami na życie. 

Przeczytałam TU ostatnio, o ankiecie przeprowadzonej w Niemczech wśród matek dzieci poniżej 14 r.ż. Okazało się, że kobiety pracujące mają wyższy poziom satysfakcji życiowej. Szczęśliwsze matki, to szczęśliwsze dzieci. Na pewno? A może matki zafiksowane na karierę zawodową są puste, próżne, egoistyczne? To całe przekonywanie matek by zaczęły też myśleć o sobie, to przecież tylko takie bredzenie feministek. Matka musi się poświęcać dziecku, takie już jej życie, taki obowiązek.  

Nie tak dawno Matki Polki walczyły o wydłużenie urlopu macierzyńskiego. Wygrały. Dostały możliwość siedzenia z dzieckiem w domu przez rok. Całe 365 dni na to, by poświęcić się macierzyństwu, oddać dziecku należną mu część siebie i swego czasu. Te, którym rok nie wystarczy zawnioskują o urlop wychowawczy lub rezygnują z pracy. Całe miesiące, rok, lata na to by wykarmić, wychować, nauczyć i zapomnieć o sobie....

Czy mają rację Ci, którzy twierdzą że dobra matka, to matka, która potrafi i chce dzielić swój dzień pomiędzy dziecko,  pracę, pasję, czas dla siebie? Czy współczesne kobiety powinny zakopać swoje marzenia i ambicje pod stertą prania i brudnych pieluch? Czy nie jest prawdą, że matka, która realizuje się zawodowo, jest szczęśliwsza, co z kolei przekłada się na relacje z dzieckiem i resztą rodziny? 

W końcu jak długo można przewijać, podgrzewać wodę na mleko, miksować papki, stawiać wierze z klocków! Niedzieciaci znajomi odchodzą w siną dal, Twoja aktywność towarzyska spada niczym moje statystyki na blogu w dniach ostatnich ;) a rozmowy na temat konsystencji oddanych przez dziecko stolców stają się Twoją jedyną alternatywą dla gaworzenia i Twoich monologów. Jeśli nie ma Cię w domu, parku, przychodni, to na pewno jesteś na placu zabaw. Jesteś przewidywalna niczym bożonarodzeniowa ramówka Polsatu. Schemat dnia rozpisany na kartce dyndającej na lodówce to teraz Twoja Biblia.

Mijają tygodnie, miesiące, lata... W między czasie na świat wydajesz kolejne potomstwo, ale dzieci rosną, idą do szkoły, na studia, a Ty zostajesz z niczym. Oburzasz się: "Jak to z niczym?". A no tak, przecież Ty masz satysfakcję z tego, że poświęciłaś dziecku całą siebie, cały swój czas i zrezygnowałaś z kariery aby przypadkiem nie przegapić jego pierwszego zęba, kroków, słowa, zdania. Uważaj jednak, by Twój odchowany, wychuchany kiedyś maluszek nie zagiął Cię kiedyś słowami: "Co Ty wiesz o życiu? Nie ma o czym z Tobą rozmawiać? Do niczego nie doszłaś?". 

No dobra, może się okaże, że spod Twych skrzydeł, wyleci młody człowiek, który okaże matce należny szacunek, ale zastanów się, czy dziecko pamiętać będzie i dziękować Ci kiedyś, za to, że zamiast babci, czy opiekunki to Ty spędzałaś z nim te wszystkie lata. Czy Wasza wieź będzie słabsza, a Wasze stosunki gorsze jeśli po pierwszym roku jego życia zdecydujesz o powrocie do pracy? Czy to, że zamiast całego dnia, spędzisz z dzieckiem tylko połowę, lub 1/3 będzie czyniło z Ciebie gorszą matkę? 

Zastanów się czy ktoś doceni Twoje poświęcenie, czy mąż podziękuje Ci za wyprane skarpety, ile osób dowie się że jesteś mistrzynią w sprzątaniu na czas, ilu znajomych poklepie Cię po ramieniu mówiąc "Dobra robota, świetnie je wychowałaś". A teraz pomyśl ile razy miałaś serdecznie dosyć jęków, pisków, robienia ciągle tego samego? Ile razy miałaś ochotę wyjść, trzasnąć drzwiami i wrócić za kilka godzin*. Może zamiast stawiać na ilość, postawmy na jakość spędzanego z dziećmi czasu. Jak po 8 godzinach pracy stęsknisz się za maluchem, będziesz bawiła się z nim chętniej, nawet jeśli będziesz zmęczona. Każdy weekend lub wolny dzień będzie Waszym małym świętem, celebracją każdej wspólnej minuty, będzie czasem zabawy i nadrabiania straconych chwil. Wracając do aktywności zawodowej nie tylko poprawisz sytuację finansową rodziny, ale przede wszystkim będziesz miała więcej znajomych, większą wiedzę, doświadczenie i poczucie spełnienia. Nawet jeśli nie pracujesz na pełen etat, nie musisz codziennie wychodzić do biura by poczuć się lepiej. Można pracować w domu, założyć własną firmę, rozwijać pasje. 

Dla tych, którzy żyją tylko po to, by oceniać, krytykować, osądzać obojętnie co byś nie zrobiła, pewnie i tak Twoje rodzicielskie decyzje nigdy nie będą dobre. W obecnych czasach rzadko która matka uzależnia swoje wybory od zdania doradców. Znacznie częściej kobiety zmusza do powrotu do pracy sytuacja finansowa, a nie ambicje. 

Dokładnie rok temu wylewałam wiadra łez na samą myśl o tym, że muszę zostawić moją pięciomiesięczną córeczkę pod opieką obcej kobiety. Nie miałam nawet za dużego wyboru "wracać, nie wracać...". Nie stać nas było na to, bym mogła zrezygnować z pracy. Nie chciałam za kilka lat zaczynać wszystkiego od zera. Dopiero co, znalazłam pracę w której robię to, co mi sprawia przyjemność, w której czuję, że mogę się wykazać, rozwijać. Wtedy serce mi pękało z bólu, a dziś wiem, że to kwestia przyzwyczajenia, nowej sytuacji. Faktem jest, że znalezienie dobrej opieki nad dzieckiem jest trudne (o tym w innym poście), ale mi się poszczęściło. Dziś, przed końcem moich wakacji wiem, że gdybym miała jeszcze raz podejmować tamtą decyzję zrobiłabym tak samo. 

A Ty ile lat poświęcisz swojemu dziecku? 

* nie dotyczy idealnych matek idealnych dzieci.