My Matki pracujące

My Matki pracujące budzimy się często przed resztą rodziny. Wstajemy, myjemy niedospane oczy, odsłaniamy zasłony, choć na dworze jeszcze ciemno. Jedną ręką zbieramy resztkę porozrzucanych zabawek, drugą  próbujemy w pośpiechu zrobić nienaganny makijaż. Na stojąco dopijamy zimną już kawę jednocześnie prasując swoje koszule i malutkie body. Zostawiamy gotowy obiad i kartkę na lodówce z planem dnia.

My Matki pracujące uciekamy może trochę do swej pracy od sterty ubrań czekających na wolne miejsce w pralce, od widoku brudnych naczyń w zlewie i od codziennej rutyny domowych obowiązków z którą zmierzają się na co dzień inne Mamy. I nawet jeśli czasem wydaje nam się, że w pracy odpoczywamy od swoich dzieci, tęsknimy. Tęsknimy zawsze wtedy gdy zamknięte w czterech ścianach biurowca podziwiamy przez okno pogodę idealną na wspólny spacer. Czasem tak niewiele trzeba by zatęsknić za żelazkiem i krojeniem warzyw w słupki. W czasie przerwy nie raz bezwiednie wyjmujemy telefon, by choć przez chwilę popatrzyć się na ich uśmiech na zdjęciu.

My Matki pracujące nie chodzimy do pracy z próżności. Wiele z nas  nawet nie lubi tego, co tam robi przez osiem godzin dziennie. A czasem dłużej… Nie każdej w głowie awanse i wysoko ustawione stołki. My często wolałybyśmy zamiast na kolejne stopnie kariery wdrapywać się na tą górkę za domem… za rękę z dziećmi, zbierając po drodze mlecze i stokrotki. Zamiast targetów, raportów i audytów wolałybyśmy wspólne czytanie książeczek, rysowanie i kontrole u dentysty. Pewnie większość z Nas pracujących Matek, gdyby tylko mogła, zamieniłaby odśnieżanie samochodu przed świtem na ciepłe łóżko, puchową kołdrę, małe stópki i ten cudowny zapach dziecięcych włosów.

Ale My Matki pracujące czasem nie mamy wyboru, perspektyw lub odwagi. To nie tak, że tylko pieniądze nam w głowie,  na nowe buty, torebki, sukienki. W wielu wypadkach bez pieniędzy z naszych pensji skromne życie zmieniłoby się w okrutną wegetację.

My Matki pracujące wracamy do domu późno. Te dwie godziny przed Ich zaśnięciem są niczym wisienka na torcie, której często nie mamy sił już nawet zjeść z apetytem. Zbyt szybko mijają, a przecież jeszcze naczynia pomyć trzeba, pranie wstawić, zakupy zrobić. Tyle czasu chciałoby się przez tą chwilę nadrobić, tyle słów ze sobą zamienić, a czasem już sił brakuje, spokoju i cierpliwości, która przecież powinna być naszym matczynym atrybutem.

My pracujące matki czasem zazdrościmy. Czasem tak bardzo chciałybyśmy zostać z dziećmi w domu.  Żal nam tych pierwszych kroczków, które nie były naszym udziałem, żal tych pierwszych słów nieusłyszanych. Żal, że to nie nam przypadła w udziale radość cieszenia się z pierwszego odkrytego w buzi ząbka. Niektórzy nigdy zrozumieją jak przykra jest świadomość, że właśnie coś ważnego omija nas w życiu naszych dzieci.

Nam pracującym matkom nie łatwo jest godzić życie zawodowe z wychowywaniem dzieci i domowymi obowiązkami. To nie tak, że czujemy się bohaterkami, czy męczennicami. To nie tak, że jesteśmy ważniejsze, bardziej ambitne. My po prostu czasem czujemy się nie docenione. My wręcz czujemy się czasem tą gorszą kategorią matek. Bo jak to można zrezygnować z pierwszych miesięcy i lat dziecka na rzecz pracy. Często byle jakiej, często za psie pieniądze. Pieniądze, bez których nie byłoby bezpiecznego fotelika do samochodu, nowych kredek, a lodówka świeciłaby pustką.

Kobiety, które świadomie decydują się na pracę, gdy dzieci idą do przedszkola, są niewątpliwie w komfortowej sytuacji psychicznej. One już swoje minimum wychowawcze wypełniły, one mogą bez kompleksów wyrodnej Matki powrócić do zawodowej aktywności. Teraz czas na uspołecznienie siebie i dziecka. A co jeśli do powrotu do pracy zmusza nie ambicja, a strach? Co jeśli do rezygnacji z  stan konta, a nie umysłu, jeśli głos serca zakrzyczeć musi głos rozsądku?

Mam nieodparte (choć pewnie subiektywne) wrażenie, że ostatnio zapanował etos Matek, które nie wróciły po macierzyńskim do pracy. I osobiście nie mam nic przeciwko, wiem dobrze, jak ciężką pracą są domowe obowiązki i opieka nad dzieckiem. Jeśli nie zapominają przy okazji o sobie, swoich marzeniach, jeśli się w tym realizują, jeśli mogą... to znaczy, że są we właściwym miejscu.

Jeśli jednak tak wychwala się te kobiety, które zrezygnowały z kariery zawodowej na rzecz wychowywania dziecka, zastanówmy się jak dużo szacunku powinno się okazać tym, które poświęciły wychowywanie dziecka, żeby zarobić na chleb?