Lubię ludzi z pasją!

                                                 "Największe bogactwo, to robienie tego, co kochasz." Colin P. Sisson

"pasja - namiętne przejęcie się czymś, zamiłowanie do czegoś, przedmiot czyjejś namiętności (...)" - tak w swoim słowniku wyrazów obcych definiuje to słowo W. Kopaliński

Tak więc, aby móc nazwać dane zajęcie pasją, potrzebny jest silny emocjonalny stosunek i przekonanie o wartości. Pasja to coś więcej, niż zwykłe hobby, zainteresowania. To tak jakby porównać miłość, do zwykłego "lubię", albo przelotnej znajomości. Pasja jest jak "kochanek" dla którego zdradzić potrafi się swoje codzienne obowiązki. To coś, co chce się robić w każdej wolnej chwili, coś bez czego nie wyobrażasz sobie życia. Pasja to taka odrobina szaleństwa, która zaprząta myśli, zmusza do działania i nadaje życiu sens.

I nie ważne, czy w wolnej chwili lubisz łapać motyle, kolekcjonować znaczki, robić zdjęcia, tworzyć muzykę, biegać na 100 m, tańczyć, robić na drutach, pisać, szyć, czy gotować. Jeśli oddajesz temu większość swojego czasu, robisz to z sercem, zaangażowaniem i niekoniecznie tylko dla pieniędzy, popularności i innych wymiernych korzyści, to właśnie mogę Ci pogratulować, bo jesteś człowiekiem z pasją. 

Nie każdy od razu musi być pasjonatem, ale posiadanie zainteresowań, albo chociaż jednego skromnego hobby, to według mnie "must have" każdego człowieka. Rany, jakie to przygnębiające, że większość dzisiejszej młodzieży nie ma zainteresowań. Trudno mi pojąć, że tak wielu pytanych przeze mnie uczniów nie potrafi nawet powiedzieć czym się interesuje, co lubi robić... Może zbyt często oddają się z pasją nic nierobieniu? Przebomblowują swoje życie, marnując czas na oglądanie tv i klikaniu "lubię to" na fejsie. To zmusza do refleksji. Budzi się we mnie żal, że nie potrafią znaleźć sobie wartościowego zajęcia. Żal mi tego potencjału, który w sobie mają, który gnije i psuje ich od środka. Życie bez zainteresowań wydaje się nie do zniesienia, rodzi nudę i powoduje, że zaczyna człowiek spędzać swój czas na zajęciach, które nie wnoszą niczego pożytecznego do życia. Może za często brakuje nam pewności siebie, ambicji, przekonania o tym, że możemy być w czymś dobrzy, że możemy zrobić też coś dla siebie. 

Z pasją jest trochę jak z pieniędzmi. Wcale nie trzeba się z nią urodzić. Można ją dostać w formie spadku, darowizny i można się jej dorobić rozumnie pracując nad pomnożeniem tego, co się ma. Można się też pasją zarazić tak jak grypą, czy ospą lub zainspirować jak ciekawym obrazkiem w Pinterest. Aby jednak tak się stało, potrzebna jest chęć jej posiadania i ciężka praca.

Błogosławieni i szczęśliwi Ci, którzy ze swojej pasji oprócz codziennej dawki endorfiny (hormonu szczęścia)  mają dodatkowe cyferki na koncie. To idealna sytuacja pogodzić pracę z pasją, zarabiać dzięki robieniu tego co się kocha. Taka praca mniej męczy, daje większą satysfakcję, rodzi jednak zagrożenie uzależnieniem, pracoholizmem, ześwirowaniem...

Dziś wydaje mi się, że moją pasją jest pisanie, bo to zajęcie, któremu oddaję się zawsze z wielką przyjemnością. Nawet jeśli nie mam czasu usiąść do komputera by postukać w klawiaturę, to myślę, o tym o czym będzie następny post. W każdej wolnej chwili w głowie pojawiają mi się całe zdania, które chciałabym tu umieścić, albo zamysł tego jak przedstawić Wam kolejny temat. I czasem wtedy, kiedy mam już czas by pisać, te wszystkie dobre pomysły gdzieś znikają, wena odlatuje i pisze kolejne przeciętne blogowe badziewie.... Życie. Tak bywa.

Już w liceum odkryłam, że aby pisanie sprawiało mi przyjemność muszę popełniać je dobrowolnie. Gdy nauczyciel od języka polskiego powiedział "napiszcie na wtorek....", ogarniał mnie strach, panika i przerażenie. Czekałam wtedy do ostatniej chwili z nadzieją, że upragniona wena nadejdzie, a ona zjawić się często nie chciała. Co innego było, z tzw. "pracami dla chętnych". Tam, była wolna amerykanka i żadnego "deadline", żadnego przymusu. I to było wspaniałe! Nagle nie wiadomo skąd przychodziła koncepcja pracy, siadałam do kartki i pisałam i przestać nie mogłam długo. Dziś znowu piszę, bo chcę! Nikt mi nie karze, nikt nie przykazuje z góry ilości wyrazów, stron, tematu, terminów.

Ponieważ wydaje mi się, że sama mam pasję (chociaż może to za dużo powiedziane), nadzwyczaj cenię sobie  ludzi, którzy również mają swoje zainteresowania i nie szkoda im poświęcać czasu i energii na to by je pielęgnować, rozwijać. Nie znam zbyt wiele takich osób, wśród moich znajomych nie znajdziesz wielkich sław, czy wybitnych artystów. Może gdybyś ich poznał pomyślałbyś, że to tylko zwyczajni ludzie ze zwykłym hobby, jednak w moich oczach są wielcy. Wielcy, ponieważ w natłoku swoich obowiązków potrafią zainwestować swój wolny czas w robienie rzeczy ciekawych, pięknych, które wzbudzają w ludziach emocje. Tym własnie tekstem, chciałabym wyrazić swoje uznanie dla nich.

A kim Oni są? No więc, zacznę od tych co kochają pstrykać. Wśród moich znajomych mam pasjonatów fotografii. I tu pozdrawiam przede wszystkim: Darka M. (fotograf na chrzcie Olki), Leszka D. (fotograf na naszym ślubie), Bartka S. (nasze ostatnie odkrycie ;)) Ludzie Ci potrafią robić przepiękne zdjęcia, i tej umiejętności szczerze im zazdroszczę, bo ja to mocno początkująca jestem w tym temacie. W ich fotografiach można dostrzec magiczne chwile, emocje zapisane na czyjejś twarzy. Robienie zdjęć, to dla mnie niezwykłe hobby. Daje przyjemność wielu ludziom, którzy po latach mogą wrócić do swoich  najpiękniejszych wspomnień, przypomnieć sobie tamte emocje, tamte myśli i siebie z przed kilku lat.

Znam też dwie młode osóbki, które znajomość nut, słuch muzyczny i piękne głosy wyssały z mlekiem matki, umilając mi cichym nuceniem moje hotelowe posiłki ;)  (pozdrowienia dla Asi P i Agaty H. i ich muzykalnej rodzinki ).

Jestem też pod wrażeniem dokonań mojego kolegi Adama Ł., którego hip-hopowy kawałek był już na Eska TV, a jego kolejne płyty są przykładem tego, jak można swój talent rozwijać. I mimo, że ten rodzaj muzyki nie jest już moim ulubionym, to doceniam go, za upór, talent i determinacje w dążeniu do celu.

A poniżej przedstawiam Wam dzieło mojego (wspomnianego już wyżej) kolegi Bartka, na którego fanpage zapraszam o TU, a na stronę, TU  -> http://bssphotography.com/. Dodam tylko, że podczas sesji Bartek nie miał łatwego zadania. Kto poznał Olę osobiście, wie, że nie jest ona spokojnym dzieckiem, a co za tym idzie nie jest też łatwym celem do obfotografowania. Minki robi co prawda na zawołanie, ale żeby je uchwycić w kadrze trzeba przebiec pól maratonu, utaplać się w błotku, spocić jak świnia i powykrzywiać twarz robiąc głupie miny. Dziękuję więc naszemu fotografowi za wyrozumiałość, cierpliwość i doceniam efekty tej pracy w dość nietypowych warunkach atmosferycznych.

P.S. w końcu macie okazję zobaczyć więcej mnie na zdjęciach

Ja ją całuję, a ona się krzywi... ;)

Moja mina poniżej... :/ (hahaha)

Zdjęcia wykonane przez BSSphotography.
Jeśli Ci się spodobały polubcie go na FB -> https://www.facebook.com/bssphoto?fref=ts

Małą próbkę talentu Asi i Agaty znajdziecie poniżej:

a rap w wykonaniu Adama TU:

A Ty ilu znasz ludzi, którzy mają prawdziwą pasję?