Bezsenność w Starogardzie

Ola ogłosiła strajk! Nie, nie jest to strajk głodowy - to byłaby chyba dla niej ostateczność, w końcu jeść kocha jak mało kto. Nie protestuje w wózku, nie grymasi przy jedzeniu, bawi się chętnie.

Tym razem odmawia przedpołudniowych drzemek! Brzydzi się nimi, jakby były marnotrawstwem czasu. Może się boi, że kiedy ona zasypia, dzieją się w domu najciekawsze rzeczy, które po prostu ją omijają.

Oczywiście w rzeczywistości dzieją się całkiem nudne i codzienne czynności, takie jak np. zmywanie naczyń, wstawianie prania, czy robienie przeze mnie makijażu (chociaż to akurat ostatnio stało się całkiem ciekawą kwestią - tym co przegapili aferę makijażową zapraszam tu na post Lubię ludzi z pasją).

Wracając do tematu - swój plan dnia Ola rujnuje ostatnio lepiej niż robione przeze mnie babki i wierze z klocków. Zacznijmy od początku. Nocki przez jakiś już czas były znośne. Zasypiała o 19:00-19:30 (okazjonalnie później), spała zazwyczaj do ok. 6:00. Zdarza się jej jednak często (np. dziś!) budzić nawet o 5, a wcześniej ... Jej dzień jest bardzo aktywny (kto ją zna ten dobrze wie, że to wulkan energii). Jeszcze do niedawna w jej rytm dnia wpisana była drzemka mniej więcej od godziny 10:00 do 12:30. W końcu po wczesnych pobudkach i harcach porannych kiedyś trzeba zregenerować siły. Czas jej drzemki to był też czas na zjedzenie przeze mnie śniadania bez konieczności dzielenia się każdym z kęsem za tym małym żebrakiem, czas na przygotowanie rzeczy na spacer i ogarnięcie domu. To był czas... No właśnie, był.... Bo drzemki wczoraj już nie było! A przedwczoraj, tydzień temu i dzisiaj choć drzemka była, to usypianie Oli kosztowała mnie po około 2 godziny z życia, siódme poty i 5 nowych siwych włosów na głowie.

Bo jak tu nie osiwieć i cierpliwość zachować kiedy widzę, że oczy jej się kleją, że buźkę przeciera, że nagle smoka szuka (a on tylko do zasypiania u nas służy), marudzi i nagle wszystko jest na nie, a uparcie mi spania odmawia. Więc dwoję się i troję i noszę i bujam, przytulam, miziam, głaszczę, śpiewam, opowiadam szeptem bajki i widzę, że odlot już ma totalny, że już oczka zamknięte, rączki bezwładnie dyndają, więc jakbym granat odbezpieczony niosła odkładam delikatnie do łóżeczka.

A tu nagle, oczy jak pięć złoty, uśmiech na twarzy i beka z Matki! Pewnie gdyby umiała, to by mi jeszcze na nosie zagrała. Żeby nie wybuchnąć i nerwy ukoić daję całuska i zostawiam ją samą w łóżeczku. Po cichu liczę bowiem, że może nauczy się sama zasypiać, tak jak robiła to wtedy gdy miała kilka miesięcy... ale jak to mówią nadzieja, matką głupich...

Zaraz słyszę zza ściany: "mamaaaa, mamaaa", na to nie reaguję, dopóki nie płacze. Oczywiście w dziecku mym budzą się momentalnie wszystkie potrzeby fizjologiczne, oprócz spania... Więc za moment jest już "mamaaaa am, am". Nie przechytrzy mnie myślę sobie, w końcu najedzona jest. Czekam dalej.... Nagle słyszę głośne "a-a" dobiegające z sypialni, a że moje dziecko dotąd nie sygnalizowało za często chęci wypróżnienia, sprintem dobiegam do pokoju z nocnikiem w ręce, łamiąc prawie nogi na porozrzucanych klockach. Sadzam królewnę. Ta zadowolona, jakbym jej nigdy na nocniku siedzieć nie pozwalała. Szczerzy się do mnie podstępnie. Usiedziała na tronie ze 2 minuty, po czym wstała i zakomunikowała "nie ma" i zaczyna skakać na łóżku chichocząc. Do jasnej anielci!

Po prawie dwugodzinnej wojnie skapitulowałam. Jeden zero dla Oli. Trudno, nie chcesz nie śpij! Także, to co miałam w planach zrobić podczas Olinkowej drzemki, musiałam zrobić z Olinkiem uwieszonym na mej nodze, przy okazji udaremniając jej kolejne próby zrobienia krzywdy sobie, kotu, bądź wyrządzenia szkód.
Trwało to 5 razy dłużej i jak sie domyślacie ogarnąć zabawek się nie udało, ale machnęłam na to ręką. bo w planach był wyjazd.

Tak, to był wyjazd w odwiedziny do kumpelki mej kochanej, która to dzidziusia się spodziewa (za miesiąc świat pozna Helenkę), a ja chciałam zobaczyć ją jeszcze w tzw. dwupaku, czyli z brzucholem. ;)
Oli oczywiście koło 13, już zrzedła mina (bo bez drzemki trudno u niej o humor imprezowy), a czekało nas około 30 min jazdy samochodem. Uzbrojona więc we wszystkie przydatne gadżety typu zabawki, picie, przekąski ruszyłyśmy. Jeszcze miasta nie zdarzyłyśmy opuścić, a ona już zaczęła wyć. Zdajecie sobie sprawę, że naprawdę ciężko zabawiać dziecko prowadząc samochód.... Skorzystałam więc z rady mamy i odwrócić jej uwagę rozmową. Gaduła jestem to niby nie problem, ale półgodzinny monolog o mijanych drzewach, autach, o tym, że mama kieruje i zmienia biegi, że słońce świeci i jest ciepło, to już było ponad moje siły. Po 15 km gadania, zaczęłam więc śpiewać. Już mało brakowało, a by ją porwał w swe objęcia Morfeusz, ale stety/niestety dojechałyśmy na miejsce...

Zostałyśmy przywitane bardzo ciepło, nakarmione, ugoszczone do granic możliwości. Ola nie wiem jakim cudem miała jeszcze siłę by ganiać za Florkiem (synek mej kumpelki), puszczać i przebijać bańki, grac w piłkę i ścigać się zjeżdżając z górki na jeździkach... Przysięgam, że czasem uważam, że powinno się tą sprawą zająć w Archiwum X, bo śmiem twierdzić, że chyba jakieś UFO mi ją którejś nocy podrzuciło. No cóż, kocham jak swoje tego mojego małego pasożyta energetycznego i kochać nie przestanę. Pocieszam się, że z wiekiem niby człowiek mniej snu potrzebuje. Pocieszam się, że matczyna miłość zniesie wiele, a w przyrodzie musi być równowaga zachowana, więc skoro ona ma sił co niemiara, to ja mogę być człek "ledwożyw".

Takimi właśnie wygłupami zakończyła się "drzemka" Oli:

A teraz przekonajmy się Mamusiu jak szybko potrafisz odłożyć aparat i mnie złapać... 

A to już w Osowie, u mej kumpeli Igi. Swoja drogą jej rodzice urządzili tam raj dla swoich wnuków.