Czy wypada ... ?

Czy wypada karmić piersią w miejscu publicznym? Czy małemu dziecku wypada biegać po plaży bez majtek? Czy wypada rozmawiać w towarzystwie o pracy, religii, seksie, pieniądzach? Czy wypada pouczać inne matki, dawać rady na temat wychowania? Czy nauczycielowi wypada angażować się w politykę albo pisać bloga? Czy ojcu wypada kąpać swoją kilkuletnią córkę? Czy wypada wysyłać życzenia sms-em?
Całe życie musimy się zastanawiać czy nasze zachowanie mieści się w granicach przyjętych norm społecznych, czy nie wzbudzi kontrowersji. Czy w oczach innych ludzi nie wyjdziemy na źle wychowanych, bezpruderyjnych, materialistów, zakłamanych pedagogów, ekshibicjonistów, albo co gorsza zboczeńców.
Na powyższe pytania i wiele podobnych odpowiadać musiałam sobie często i myślę, że większość z Was również. Niektóre są tylko pytaniem retorycznym. Z pewnymi tymi wcale nie najprostszymi musiałam zmierzyć się dopiero niedawno.....

Jestem matka i żoną. A Ci co mnie znają, albo czytają uważanie moje wpisy wiedzą też, że wykonuję zawód nauczyciela. W każdej z tych ról odnajduję się doskonale. Kocham uczyć w szkole, uwielbiam mieć kontakt z ludźmi. Staram się poświęcać pracy i być obowiązkowa  Taki mam charakter. W domu też chce być "naj" (o byciu idealną pisałam TU). Staram się mieć zawsze porządek, robić mężowi obiad, spędzać czas z córeczką. Często zapominając o sobie. I właśnie pewnego dnia wymyśliłam, że założę tego bloga. Nie poświęciłam tygodni na dumanie: "założyć, czy nie założyć". To był impuls. Wiedziałam, że jestem gadułą, pisanie też mi chyba całkiem wychodzi, zdjęcia robić lubię i mam wielki skarb, którym mogę się pochwalić - Olę.

Każdą decyzję, którą do tej pory podejmowałam w życiu, rozważałam dokładnie. Analizowałam w myślach wszystkie "za" i "przeciw". Ale tego bloga założyłam od tak, bez gdybania. I byłam z siebie dumna. Najpierw dumna z tego, że nie musiałam pytać nikogo o zdanie, że tak samodzielnie i szybko podjęłam decyzję (a zazwyczaj potrzebuję doradcy nawet w kwestii wyboru koloru papieru toaletowego ;) ). Później pojawiły się pierwsze miłe od Was komentarze i stali czytelnicy.

Wiedziałam od razu, że blog ten będzie przede wszystkim o życiu: moim i Oli. Chciałam też umieszczać dla Was od czasu do czasu jakieś przepisy. I żyłam sobie w tej internetowej rzeczywistości na lekkim blogowym rauszu.... Do czasu aż pewna uwaga bliskiej mi osoby ściągnęła mnie na ziemię.

Wchodząc w świat internetu, w przestrzeń w której każda informacja jest nieśmiertelna i należy do wszystkich, człowiek liczy się z tym, że jednym spodoba się to co robi, a innym nie. Spodziewa się wielbicieli i hejterów, liczy na konstruktywną krytykę. No właśnie, po prawie miesiącu mojej blogowej działalności znalazł się ktoś na tyle odważny i jednocześnie dobrze mi życzący (piszę to bez sarkazmu), że powiedział co o tym myśli i nad czym powinnam się zastanowić.

Czy mi jako nauczycielce wypada prowadzić bloga? Czy powinnam rozpowszechniać w sieci wizerunek mojego dziecka? Czy prowadząc bloga i poświęcając się mojej pasji nie zaniedbuje córki, męża, pracy? Takie właśnie pytania pojawiły się w mojej głowie po tej rozmowie. Nie mogłam spać w nocy, a temat ten niczym Freddy Krueger stał się moim prześladowcą.

Czemu w ogóle o tym piszę, znowu przecież wywlekam swoje dylematy i roztrząsam je publicznie...? Może, tego też nie wypada? 

Oprócz tego, że jestem żoną, matką, pracownikiem (do tego pracownikiem zaufania publicznego) na miłość Boską jestem też człowiekiem. Mam prawo do swoich pasji i marzeń. Mam prawo do własnej prywatności. Mogę albo uczynić z niej swój tajemniczy ogród, albo dzielić się nią z całym światem. Ja jestem widocznie typem ekshibicjonistki emocjonalnej, bo wybrałam tą drugą opcję.... ale rozumiem też tych dla których życie może się toczyć bez konta na fb, nk i twittera i miliona fotek udostępnionych każdego dnia. Oni mają do tego prawo, szanuje ich i podziwiam, bo dzięki takiemu podejściu nie mają takich dylematów jak moje.

Sprawa prywatności mojego dziecka, to póki co również moja sprawa (nie pomijając zdania męża). A co jeśli Ola kiedyś będzie miała mi za złe, że pisałam o niej, pokazywałam jej zdjęcia, że podjęłam za nią decyzję, kiedy ona jeszcze nie mogła wypowiedzieć się na ten temat... ?. Przecież tyle decyzji za nią już podjęłam. Nie pytając jej o zdanie szczepię ją co kilka miesięcy dla jej dobra. Gdy miała cztery miesiące ochrzciłam ją, bo chcę by wiara, która jest dla mnie ważna, była też częścią jej życia. Wychowuję ją i ubieram tak jak uważam za stosowne. A może będzie kiedyś na mnie zła za to, że dałam jej na imię Aleksandra, albo za to, że nie przekułam jej wcześniej uszu? I co wtedy, zmienię jej imię, wiarę, zdjęcia w śmiesznych ubrankach poprzerabiam w Photoshopie? Gdy za kilka lat powie mi, że nie chce abym wstawiała jej zdjęcia i aby wszyscy na nią patrzyli, po prostu usunę bloga lub zmienię jego formułę. Uszanuję jej zdanie.

Czy nauczycielowi wypada blogować? Czy wypada pisać o swoim życiu bez "och i ach, jaki jestem nieomylny i wspaniały"? Czy to, że przyznaję się do gorszych dni, do popełnianych błędów, do wad czyni mnie gorszym pedagogiem? Czy przez to stracę szacunek rodziców, uczniów, kolegów i przełożonych? Mam nadzieję, że nie. Liczę na to, że nie udając kogoś kim nie jestem będę bardziej wiarygodna jako nauczyciel i człowiek po prostu.. Myślę, że ktoś, kto potrafi przyznać się do swoich błędów, łatwiej zrozumie słabości innych. Poza tym, czy ja piszę coś niewłaściwego, demoralizującego lub budzącego kontrowersje?

Blog miał być dla mnie pasją, hobby, moją malutką grządką na internetowym polu, o którą będę się troszczyć i uprawiać ją oddając jej swój wolny czas i kawałek serca. Może ryzykuję wyśmianie, drwiny, wystawiam się na krytykę i skazuję się na to, że kiedyś córka będzie miała do mnie żal. Ale na ten moment, jestem przekonana, że nie robię nic nie właściwego. Jestem wdzięczna osobie, która dała mi do myślenia, bo zapaliła mi się pomarańczowa lampka w głowie. Nie wypowiem się na blogu na każdy temat, nigdy nie poznacie mnie do końca, nie będziecie wiedzieć o mnie wszystkiego, ale możecie być pewni, że zawsze przeczytacie prawdę.

Nie napisałam tego posta dlatego, że czekam na poklaski, na przyznanie racji itp. Chcę dać do myślenia tym, co nad założeniem bloga jeszcze się zastanawiają i przedstawić swoje argumenty tym co może w myślach już mnie ocenili, a nie mieli odwagi powiedzieć mi tego w prost.

W myśl zasady, że szczęśliwa matka, to szczęśliwe dziecko, oświadczam, że póki co, o szczęście Oli nie trzeba się martwić....