I ślubuję Ci...

Ślub zawsze uważałam za oczywistą konsekwencję uczucia, które łączy dwoje ludzi, kolejny etap związku. Wiem, że sam akt zawarcia małżeństwa nie zapewnia dozgonnej miłości, ale słowa przysięgi, wyznanie swych uczuć w obecności bliskich nam osób, ta podniosła atmosfera sprawiają, że wzruszam się za każdym razem gdy uczestniczę w tej ceremonii. W myślach gratuluję nowożeńcom odwagi, pewności swych uczuć, życząc im jak najlepiej i rozmyślam...

fot. Leszek Dulski (na zdjęciu: ja i mój książę ;) ) 

Jestem romantyczką, infantylną idealistką. Zawsze taka byłam i niewiele się do tej pory zmieniło. Może tylko mniej naiwna jestem i wiem już, że życie nie jest różowe i słodkie jak beza. W dzieciństwie miałam wiele idealistycznych marzeń. Chciałam być pediatrą, i niczym pozytywistyczny bohater lektur szkolnych pracować za darmo, leczyć biedne małe chore dzieci, nie pragnąć w zamian niczego.... 

Wierzyłam, że każdy człowiek tak naprawdę jest dobry, że życie jest sprawiedliwe, że ludzie doceniają szlachetne gesty, że dobre uczynki wracają do człowieka jak karma.

Co do miłości i wiązania się... Gdy byłam małą dziewczynka marzyłam o tym, że pewnego dnia przyjedzie po mnie rycerz na białym koniu, niczym po zamkniętą w wierzy księżniczkę, obudzi pocałunkiem, zaśpiewa serenadę, uwolni mnie, pokocha, włoży bucik na nóżkę, podaruje pół królestwa... a w dniu naszego ślubu, odziana będę w białą suknię z trenem i długi welon, który nieść mi będą małe elfy. :) A po tym jak powiemy sobie "tak" przed ołtarzem i włożymy na palce złote obrączki, będziemy żyć długo i szczęśliwie i żadne zło tego świata, nie będzie w stanie pokonać naszej miłości. Myślałam, że życie jest proste, że słowo "kocham" to magiczne zaklęcie, które potrafi wszystko naprawić.... Myślałam, że małżeństwo jest dla ludzi spełnieniem marzeń, że każdy ślub niesie ze sobą radość, że łączy ludzi, że gwarantuje szczęście tym którzy się na niego decydują....
Nie wiem czy to moje postrzeganie świata, to wina charakteru, wychowania czy bajek i baśni, które hurtem w dzieciństwie czytałam. 

Jako szczęśliwa mężatka, która co prawda księcia z bajki się nie doczekała, ale trafiła na egzemplarz mężczyzny najlepszy spośród tych nieidealnych, rzadko do tej pory miałam okazję by zastanawiać się nad tym, czy moja decyzja o ślubie, była właściwa...

Coraz częściej jednak spotykam ludzi, którzy nie chcą zawierać małżeństw, albo takich, którzy mają za sobą już jedno nieudane.
Coraz więcej jest nieszczęśliwych dzieci, których rodzina się rozpadła, coraz więcej takich, które cierpią patrząc jak rodzice się nawzajem krzywdzą lub ze sobą męczą.

Czy ludzie są szczęśliwsi po ślubie? Czy warto pobierać się z rozsądku, dla pieniędzy, żeby kredyt w banku wziąć..? albo ze względu na ciążę, ze strachu przed byciem samotną matką? Czy warto pakować się w małżeństwo po to, żeby ludzie nie gadali, że dziecko z "nieprawego łoża", żeby nie patrzyli jak na puszczalską...? Czy sens mają słowa przysięgi, której część z nas nie jest w stanie dochować? Nawet jeśli przed Bogiem obiecaliśmy sobie miłość aż do śmierci, czy warto trwać w związku, z kimś kto traktuje nas jak służącą, który zamiast "jesteś wspaniała", mówi "jesteś głupia", a zamiast kwiatów dla żony, kupuje sobie zgrzewkę browarów?

Można by tu dywagować o tym, kto ponosi odpowiedzialność za nieudane, rozbite małżeństwa...  nie chcę oceniać, bo życie potrafi komplikować ludzkie losy, nie pytając ich o zdanie...
Nie umniejszam tym, co żyją w związkach nieformalnych. To kwestia ideologii, wiary, wyboru... Potrafię zrozumieć, że nie dla każdego gadżety takie jak obrączka, przysięga, papierek mają taką samą wartość.

I żeby na koniec nie było tak smutno i depresyjnie.. Znam też ludzi żyjących w szczęśliwych związkach (tych małżeńskich i tych nieformalnych), w których wzajemny szacunek i  zrozumienie jest na porządku dziennym. W których wszystkie domowe obowiązki dzieli się na dwoje, również te dotyczące opieki nad dzieckiem. Nie jest ich wiele, ale dla mnie są namiastką potwierdzającą moje dziecięce wyobrażenia o świecie.

Małżeństwo to fajna sprawa, ale dla tych którzy znają jego wartość, dla tych, którzy pamiętają, że akt ślubu, to nie to samo co akt własności.....

Czy to prawda, że w formalnym związku żyje się łatwiej..?